دلتنگ معصومیت برباد رفته ی فصل کودکی ام هستم ...

که قربانی هوس قد کشیدنم شد...!

تنهایی را دوست دارم...
بی دعوت می آید، بی منت می ماند، بی خبر نمی رود

ايـنـــجـا
فــــــــَـقــــط
واژه مي فـــُـــروشــــيـم
و
ســــُـکــوت مي خـــَـريــم
چــه تـــِـجــارت درد نـــاکي ســـت ...!!!

راست گفتی رفیق ...
روزگار بی حوصلگی هاست!
این روزها ،هرکسی میخواهد به هر نحوی از دست تو آسوده باشد
به هر بهائی ...
 

با چشم‌های بی‌فروغ میون راست و دروغ
خودم رو گم می‌کنم توی این شهر شلوغ
پچ پچ آدمکها بس که تو هم می‌دوه
دیگه فریاد من رو سایه‌ام ‌هم نمی‌شنوه

 

از خوب به بد رفتن به فاصله ی لذت پریدن از یک نهر باریک است؛ اما برای برگشتن باید از اقیانوس گذشت...

سوختم باران بزن شاید تو خاموشم کنی،شاید امشب سوزش این زخمها را کم کنی،آه باران... من سراپای وجودم آتش است،پس بزن باران ، بزن شاید تو خاموشم کنی



 

 امروز در جایی ایستاده ای که اندیشه هایت تو را به انجا برده اند و فردا هم در جایی خواهی بود که اندیشه هایت تو را ببرند.

درد می کشم،

از این به ظاهر آدمها که نمی فهمند

و خود فکر می کنند خیلی می فهمند

و من آرام نگاه تلخی می کنم،

لبخند تلخی می زنم

و آرام درد می کشم،

سکوت می کنم....سکـــــــــــــــوت !!!

آبی تر از آنم كه بی رنگ بميرم

از شيشه نبودم كه با سنگ بميرم

من آمده بودم كه تا مرز رسيدن

همراه تو فرسنگ به فرسنگ بميرم

تقصير كسی نيست كه اين گونه غريبم

شايد كه خدا خواست كه دلتنگ بميرم

 لالالالا بخواب دنیاخسیسه...
                                                        واسه کمترکسی خوب مینویسه...
یکی لبهاش همیشه غرق خندست...

                                              یکی پلکاش توخوابم خیس خیسه...

یکی داره هزارویک ستاره!!!

                                                   یکی جز"یادتو"هیچی نداره

کوچه ها را بلد شدم...       خیابانها را بلد شدم...

ماشینها ، مغازه ها، رنگهای چراغ قرمز ، جدول ضرب راحتی!!

دیگر در راه هیچ مدرسه ای گم نمیشوم.ولی هنوز گاهی میان آدمها گم میشوم

آدمها را بلد نیستم

روزی خواهم آمد و پیامی خواهم آورد.

در رگها نور خواهم ریخت و صدا  خواهم در داد

" ای سبدهایتان پرخواب ، سیب آوردم ، سیب سرخ خورشید"

خواهم آمد ،گل سرخی به گدا خواهم داد.

لحظه ها می گذرد...

آنچه بگذشت ، نمی آید باز

قصه ای هست که هرگز دیگر نتواند شد آغاز...

زندگـــی یعنی :
بخـند هر چند که غمگینی , ببخـش و فراموش کن هر چند که دلگـیری ...
اینگـــونه بودن زیــباست هــر چند که آسـان نیست نیست نیست .....

قایق دیگر جوابگو نیست...

کشتی باید ساخت     

اینجا مثل من تنها زیاد است.....

روی هر پله که باشی خدا یه پله از تو بالاتره

نه به خاطر اینکه خداست

بلکه به خاطر اینکه دستتو بگیره

 هیچ رودخانه و جویباری را امید حیات نبود ، اگر می خواست از شیب تپه                                                                                     یا    کوهستانی اوج بگیرد
                                    و   این همان عملی است که من انجام داده ام
آری . حیات ندارم ، 
                                      اما در صف تسلیم شدگان نیز قرار نگرفته ام

سفری باید کرد.تا به عمق دل یک پیچک تنها که چرا ، این چنین سخت به خود می پیچد.

شاید از راز درونش بشود کشفی کرد.

شاید او هم دلتنگ است.

شاید...